…अखेर टॉवरवर चढण्याचा दिवस उजाडला. सर्वजण आत्मविश्वासाने सावध झाले. एक-एक बेडूक टॉवरच्या प्रत्येक बाजूने मिळेल त्या जागेवरून चढण्याचा प्रयत्न करू लागले. त्यातील निम्म्याहून अधिक टॉवरवर चढण्यापूर्वीच गारद झाले. जे चढण्याचा प्रयत्न करीत होते त्यांना खाली राहिलेले बेडूक सल्ला देत होते. या गोंधळात उरलेल्यांपैकी कित्येक बेडूक अर्धा टॉवर सर करेपर्यंत खाली पडले. अगदी बोटावर मोजण्याइतपत बेडकांनी निम्मा टॉवर मोठ्या शिफातीने सर केला. मात्र, टॉवरच्या सर्वोच्च टोकापर्यंत ते सर्वजण पोहचू शकले नाहीत. त्यांच्यापैकी एक बेडूक शांततेने स्वतःवर बाहेरच्या वातावरणाचा कुठलाही परिणाम होऊ न देता आपले काम करीत होता. पाहता-पाहता तो टॉवरच्या उच्च टोकाला जाऊन पोहचला. तेथून त्याला उंच पर्वत, खळखळून वाहणाऱ्या नद्या, नाले, मोठमोठी झाडे, वेगवेगळे पक्षी दिसले. त्या निसर्गसौंदर्याने पुलकित होऊन तो जेव्हा खाली उतरला तेव्हा सर्व बेडूक त्याची उत्सुकतेने वाट पाहत असल्याची त्याला जाणीव झाली. खाली उतरताक्षणीच प्रत्येकजण त्याला प्रश्न विचारू लागला, ‘कसं काय शक्य झाल? भीती नाही वाटली का? उंच टॉवरवरून काय-काय दिसले?’ असे अनेक प्रश्न विचारून त्याला भंडावून सोडले. पण, कोणत्याही प्रश्नावर प्रत्युत्तर न देता तो त्याच्या जागेवर गुपचून जाऊन झोपला. हे पाहिल्यावर सर्व बेडकांची अशी धारणा झाली, की या उंच टॉवरवर चढलेल्या बेडकाला काहीच ऐकू येत नाही. यामुळे सर्वजण जोरजोराने हसत होते, पण तो बेडूक मात्र शांत झोपला होता.

थोडक्यात, या कथेचे सर सांगावयाचे झाल्यास आपलीही अवस्था या कथेतील बेडकांसारखीच असते. आपले कुटुंब, नातेवाईक, मित्रपरिवार, शेजारी, मार्गदर्शक, कार्यालयीन सहकारी असे बरेचजण आपल्या संपर्कात असतात. यांच्यापैकी काहीजण फक्त बोलघेवडे; पण कृतिशून्य असतात. असे लोक करत काहीच नाहीत. काहीजण काहीतरी करण्याचा प्रयत्न करतात; मात्र सुरवातीलाच सपशेल हार मानतात. काही यशाच्या मार्गाने जाण्याचा प्रयत्न करतात, पण त्यांच्या आजूबाजूचे लोक त्यांना न मागता सल्ला द्यायला लागतात अन्‌ हे सल्ले ऐकून अर्ध्यावरच त्यांचा यशाचा प्रवास थांबतो.

आपल्या आजूबाजूला बोटावर मोजण्याइतके लोक त्या ऐकू न येणाऱ्या बेडकासारखे असतात. जे ध्येय ठरवून आपल्या अनुभव आणि शिक्षणाच्या जोरावर ध्येयाकडे अविचलपणे वाटचाल सुरू करतात. वाटेत त्यांना अनेकजण भेटतात. काहीजण त्याच्या यशांच कौतुक करतात, काही सल्ले देतात. यातील काहीजण प्रोत्साहनही देतात. मात्र, या कुठल्याच बाबींना भुलून न जाता आपला मार्ग ते सोडत नाहीत. कौतुकाने हुरळून न जाता आपले काम सातत्याने करीत राहतात. काही कालावधीनंतर एक दिवस उजाडतो… तेव्हा त्यांनी यशाचे शिखर गाठलेले असते. तरीही प्राप्त यशाने हुरळून न जाता ते पुन्हा आपला नित्यक्रम सुरू करतात. अगदी कथेतील काहीही ऐकू न येणाऱ्या बेडकाप्रमाणे. कारण, त्यांच्यावर आजूबाजूच्या वातावरणाचा किंचितही चांगला अथवा वाईट परिणाम होत नाही. ही स्थितप्रज्ञ अवस्थाच असते त्यांच्या यशाचे खरे गमक.

‘लोक काय म्हणतील?’ याचा विचार न करता तुम्हाला जे काही करण्याची प्रबळ इच्छा आहे ते जरूर करा. तुम्ही काहीच केले नाही तरीदेखील लोक तुम्हाला नाव ठेवणार हे अगदी निःसंदेह आहे. त्यामुळेच म्हणतात ना, ‘सबसे बडा रोग, क्या कहेंगे लोग?’

‘अमर प्रेम’ चित्रपटात आनंद बक्षी यांनी एक गाणं लिहिलंय. किशोर कुमार यांनी आपल्या अप्रतिम आवाजात गायिलेलं हे गाणं तुम्हाला नक्कीच प्रेरणा देईल यात तिळमात्रही शंका नाही.

कुछ तो लोग कहेंगे, लोगों का काम है कहना।

छोड़ो बेकार की बातों में कहीं बीत ना जाए रैना। – २

कुछ तो लोग कहेंगे, लोगों का काम है कहना।

कुछ रीत जगत की ऐसी हैं, हर एक सुबह की शाम हुई। – २

तू कौन हैं, तेरा नाम हैं क्या, सीता भी यहाँ बदनाम हुई।

फिर क्यूँ संसार की बातों से, भीग गये तेरे नैना?

कुछ तो लोग कहेंगे, लोगों का काम हैं कहना।

छोड़ो बेकार की बातों में कहीं बीत ना जाए रैना।

कुछ तो लोग कहेंगे…

हमको जो ताने देते हैं, हम खोए हैं इन रंगरलियों में। – २

हमने उनको भी छुप-छुपके, आते देखा इन गलियों में।

ये सच हैं झूठी बात नहीं, तुम बोलो ये सच हैं ना?

कुछ तो लोग कहेंगे, लोगों का काम हैं कहना।

छोड़ो बेकार की बातों में कहीं बीत ना जाए रैना।

कुछ तो लोग कहेंगे…